medya

Medya haberi görüyor, yalan söyleseler başları ağrımaz. Ancak haberi verirken ona öyle bir bağlam kuruyor ki, görmemiz gerekeni görmüyoruz.

Yeni Türkiye?nin en göze batan özelliklerini düşündüm ve aklıma ilk gelen şu oldu. Vasatlık-kankacılık-cukkacılık…

Doğan ve Demirören gruplarının eleştirel her şeyi özenle temizledikten sonra ?hazır ol?a geçer gibi aynı haberi yapması, kabul etmek gerekir ki Tayyip Erdoğan?ın hegemonya kurma yolunda attığı çok önemli bir adım.

Rejimin ?yumuşak güç? takıntısının en görünür araçları, TRT ve Anadolu Ajansı.

Türkiye medyası gibi farklı nedenlerle haber yapmakta zorlanan bir medya için, yabancı basından tercüme haberler her zaman için can simidi. Birincisi kolay, İnternet çağında masa başından haber yapma imkanı sağlıyor, ki bu aynı zamanda içeriğin maliyetini de azalttığından patronların da çok hoşuna gidiyor. İkincisi nispeten risksiz, sıkıntıya girdiğinizde ?Ben yapmadım Miki yaptı? deyip haberin orijinalini…

?Biz?im bir Ermeni bireyi seviyor olmamız ya da olmamamız, etnik kökeniyle ilintili değil. Dahası, bir insanın iyi ya da kötü, sevimli ya da sevimsiz olması o insanın diğer insanlarla aynı haklara sahip olmasını savunmak gerektiği gerçeğini değiştirmiyor.

AKP, yüz yıllık muhafazakar geleneğin mirasçısı olan bir yapı için ideolojik olarak fazlasıyla köksüz bir parti. Ortaya karışık bir takım kodların üzerinde durmaya, kendisine normal şartlarda birkaç boy büyük gelecek tabanına da bu kodları benimsetmeye uğraşıyor.

Twitter?da etiketler üzerinden başlatacağınız bir kampanyanın temel amacı farkındalık yaratmaktır. Oysa Türkiye?de basın özgürlüğü meselesinin temelinde insanların farkındalık yoksunluğu yatmıyor.

Yandaş medyanın amiral gemisi Yeni Şafak, reisçi kafanın sabuklama üretiminde de birinci sırayı kolay kolay kimseye kaptırmıyor.

İlk turda Erdoğan?ın hedefi, olursa yüzde 50?yi geçmek. Demirtaş?ın hedefi ise İhsanoğlu?nu zorlamak, mümkünse geçmek. CHP yine ikinciliğe razı bir görüntü çiziyor.